زینبِ کبری شدی تا عـشق را معنا کنی            کربلا را تا ابـد با اشـکِ خود احـیا کنی
روح بخـشیدی به آئـینِ پـدر بعد از نـبی            پیروی از مادرِ خود حضرتِ زهرا کنی

سوختی چون شمع در پای ولایت تا فقط            بیرقِ سرخِ حسین را در زمین بر پا کنی
ای علَم بر دوش از کـربـبلا تا شـامِ غـم            ای که با لبخندِ اشکت درد را زیـبا کنی
آمدی ای گـل نه تـنهـا زینتِ بـابـا شـوی            بلکه مهرت را به قلبِ عاشقانت جا کنی
در شبِ میلادت ای ماهِ دل‌افـروزِ حسین            من توسل کرده‌ تا قـلـبِ مـرا احـیـا کـنی
تو پیمبر دامـنِ زهـرا شـده مـعـراجـتـان            آمدی تا بابِ رحـمت را به رویم وا کنی
تـو رسـولِ مُـرسـلِ کـربـبـلای غـربـتـی            با سرِ بالای نـیـزه نیـمه شب نجـوا کـنی
در لـبـت آوازِ سـرخِ کـربـلا، آهِ عـطـش            دشتِ خونِ تشنه را با اشکِ خود دریا کنی
در زمـینِ کـربـلا تـحـتِ ولیِ امـرِ خـود            اقتدا بر مادرت در ظهـرِ عـاشـورا کنی
ای تـماشـایـی‌تـرین زیـبـاییِ صـبـرِ خـدا            ای که با گوشه نگاهی هر دلی شیدا کنی
در زلالِ معـرفت بی‌انـتهایی چون عـلی            این همه درد غـریـبی را کجا انـشا کـنی
زینب ای اُمّ المصائب اسوۀ صبر و رضا            هستیات را داده‌ای تا عشق را معنا کنی
کربلا بـا یـاد تو در چـشـم‌ها زیـبـا شـده            چونکه با اعجازِ نطقت ظلم را خنثی کنی
ای که راضی بر رضای حق، ممنونیم اگر            نامِ ما را در ردیفِ عـاشـقان امضا کنی
ما مدافع بر حریمت گشته‌ایم از جان و دل            کن دعا شاید شهادت را نصیبِ ما کنی!